Noord-Brabant

Ik stel me zo eens voor wat de Brabanders die vandaag de moeite nemen dit debat te volgen denken, als ze zien hoe wij hier met elkaar weer over elkaar buitelen over onderwerpen waar we de afgelopen weken ook al en op vrijwel dezelfde manier met elkaar uren over spraken. Het moet ze voorkomen als een vreemde tombola, een politieke poppenkast waarin de houdbaarheidsdatum van elk besluit inmiddels gereduceerd is tot enkele weken. Brabant is op drift aan het raken. En dat doet me ergens zeer.

Want we hadden immers een helder besluit. Een besluit dat in zichzelf de problematiek tekent: Wij nemen een besluit waarna er twee jaar volgt om je er op voor te bereiden, daarna twee jaar om er aan te gaan voldoen en daarna heeft het besluit zijn volledige doorwerking pas in 2042.

En dan komt er de dynamiek van de natuur nog achteraan. Een reductie van stikstof betekent immers niet meteen natuurherstel, dat herstel vraagt evengoed jaren tijd. Het zou ons alleen maar tot voortvarendheid en snelheid moeten aanmoedigen. Maar we laten hier vandaag andermaal anders zien. We struikelen over elke maatregel en de natuur heeft het nakijken, heeft geen stem. Er is immers altijd een reden, een nieuwe ontwikkeling die ons voor de korte termijn en in onze eigen omgeving noopt tot uitstel. Dat doen we immers al veertig jaar.

Ik laat u zien hoe groot het probleem op onze Natura 2000-gebieden is.

Foto: SP

Het is een forse overschrijding en ondenkbaar dat we het probleem oplossen met slechts een of enkele maatregelen. Het gaat dus niet om het bestrijden, voorkomen of uitstellen van maatregelen in welke sector ook, noch om welke sector daarin om welke reden te ontzien. We zullen allemaal alles moeten doen om het tij op termijn te keren. En we moeten snel zijn.

Onze nationale aanpak geeft slechts in 30% van alle stikstofgevoelige natuurgebieden voldoende bescherming. We zullen dus nog veel meer moeten doen, dan we nu al doen. Niet het een of het ander, maar het een en het ander. En toch komt dit college er nu al niet uit. Wat is dit voor voorbode voor de ongetwijfeld nog veel ingrijpender maatregelen die nog zullen volgen voor het realiseren van onze klimaatdoelen, de CO2 reductie?

Dus vraag ik het college welke garanties er in de BAS zitten dat bij wijze van spreken vanaf morgen een serieuze reductie van de stikstofdepositie in onze natuur zal plaatsvinden. Zeg ons welke concrete effecten we daarvan op welke termijn mogen en kunnen verwachten. En hoe we daarin het veelvuldig verhandelen, verleasen van stikstofruimte, zelfs de nu nog niet werkelijk tot depositie gekomen ruimte, moeten plaatsen. In onze ogen moeten we de beschikbare emissieruimte allereerst en met prioriteit aan de natuur terug geven. Hoe sneller en hoe beter we dat doen, hoe groter de kans op succes. Treuzelen of vertragen schaadt dus de natuur, maar ook de mogelijkheden het ooit nog op te lossen.

Voorzitter,We blijven maar rollebollen over wie het meeste stikstof over onze natuur mag uitstoten. Dat moet veranderen in dat we ruimhartig niet alle ruimte pakken die er is. Daarom zal ik nu symbolisch mijn bijdrage stoppen en niet alle spreektijd pakken die er is. En hoop ik dat die ruimte linea recta ten goede komt aan de natuur.

(Uitgesproken door Henri Swinkels tijdens debat op 13-12-2019)