Noord-Brabant

In SP-maandblad de Tribune van september stond te lezen over een zeer merkwaardige oplossingsstrategie van de provincie Noord-Brabant om een giframp in Budel te voorkomen.

Zinifex Budel Zink (voorheen Budelco) slaat zo’n drie miljoen ton van het zeer giftige jarosiet, een mengsel van zware metalen (o.a. zink en lood) dat vrijkwam bij de vroegere zinkproductie, ‘voor onbepaalde tijd’ op in vier bassins van 15 ha elk. Zinifex Budel Zink heeft destijds toestemming gekregen voor deze opslag in ruil voor het overgaan op een schonere productiewijze.

De dijken die rond en de afdekking die op de opslagbekkens zijn aangebracht, zijn kennelijk kwetsbaar voor het gegraaf van konijnen. Dat valt af te leiden uit het gegeven dat de provincie onlangs een ontheffing op de Flora- en Faunawet heeft verleend om die dieren op het terrein van Zinifex Budel Zink af te kunnen schieten. Met andere woorden: een stel konijnen zou een milieuramp kunnen veroorzaken. Temeer omdat de vlakbij gelegen Zuid-Willemsvaart een prachtig transportkanaal voor het gif kan vormen, om over het grondwater nog maar te zwijgen.

Naar aanleiding hiervan stelde Mia van Boxtel van de SP de volgende vragen:

Is er voor deze opslag aan Zinifex Budel Zink een milieuvergunning verleend? Zo ja, zijn er in deze vergunning eisen gesteld aan de inrichting van de opslagbekkens en welke eisen zijn dat dan? Zo nee, waarom niet?

Indien de huidige kwaliteit van de bassins wel overeenkomt met eisen van de milieuvergunning, wordt het dan niet hoog tijd om deze milieuvergunning te herzien in plaats van een jachtvergunning af te geven? Dit vooral ook gezien de kwalificatie ‘voor onbepaalde tijd’ die aan de opslag werd meegegeven.

Bent u met de SP van mening dat dergelijke zeer giftige stoffen, los van de tijdsduur van de opslag, horen te worden opgeslagen in vloeistofdichte, lekvrije betonnen bassins, die zowel bestand zijn tegen activiteiten van knaagdieren als van mensen?

Bent u op de hoogte van recent ontwikkelde of in ontwikkeling zijnde processen om jarosiet te verwerken tot vaste stoffen, die geen gevaar voor het milieu meer vormen? Staat u open voor de eventuele mogelijkheid die deze processen bieden om voorgoed van dit probleem af te komen in plaats van het te bewaren voor komende generaties?

Op welke manier en op welke termijn denkt u deze situatie (goed) aan te pakken?

(in aansluiting bij eerdere vragen aan GS:) Staan deze opslagbekkens vermeld op de risicokaart-in-wording en zo ja, hoe dan? Met andere woorden: weten de mensen in de omgeving wat voor gevaarlijk spul hier ligt opgeslagen en wat ze moeten doen mocht dit onverhoopt in hun leefomgeving terecht komen?