Noord-Brabant

Aan de ene kant de boeren naar de mond praten en beweren dat je het provinciaal beleid radicaal van koers zult doen veranderen, en aan de andere kant gedwee tekenen voor voortzetting van het bestaande beleid. Dat noemen ze “van twee walletjes eten”. Het is echter de vraag hoelang dat door beide “walletjes” gepruimd wordt.

Het Brabantse bestuursakkoord laat er geen twijfel over bestaan: “De besluiten over de Versnelling Transitie Veehouderij blijven van kracht.” Precies daar is het verzet tegen deze versnelling, tegen aparte regels voor Noord-Brabant, door het CDA feitelijk ingeleverd. Naar je hoopt door nieuw inzicht, maar het kan ook - want dat schijnt in de politiek vaker voor te komen - om op het bestuurders-pluche te kunnen plaatsnemen. In het eerste geval leg je je achterban uit waarom je van mening bent veranderd. In het tweede geval deel je hen mee dat je hen (helaas?) hebt moeten laten vallen.

Maar wonderlijk genoeg gebeurd geen van beiden. De zelfverklaarde “boerenpartij” tekent weliswaar voor het bestuursakkoord, maar blijft evengoed verkondigen dat de Versnelling Transitie Veehouderij moet worden aangepast. Gisteren gebeurde dat weer met de eis dat de datum van 1 april 2020 (waarop boeren hun vergunningaanvraag moeten hebben ingediend) van tafel moet. Gevolgd door een niet mis te verstaan: “Instandhouding van die datum kan en zal CDA Brabant niet dragen”. Maar hé! Dat staat haaks op de afspraken, gemaakt in het bestuursakkoord. Wie houdt wie hier voor de gek?

Ergens lijkt het CDA dat bestuursakkoord niet zo serieus te nemen. Men gokt met de eigen wens tot ‘uniform beleid’ (zeg maar dat de Brabantse regels niet strenger mogen zijn dan elders in Nederland) straks mee te liften op een mogelijk soepeler landelijk beleid. Zo ondergraaft men op voorhand het bestuursakkoord waarvoor men enkele maanden geleden nog tekende. het kan niets anders betekenen dan dat het CDA nu feitelijk geen steun meer verleent aan het eigen bestuursakkoord. Immers als dat gehandhaaft blijft met de datum van 1 april 2020, “zal en kan het CDA dat niet dragen”.

Toch lijkt het CDA de consequenties van deze opstelling niet te dragen. Welbeschouwd zijn er eigenlijk maar twee opties. Of je kiest voor het pluche en laat de boeren vallen of je kiest voor de boeren en laat deze coalitie vallen. Tenzij men natuurlijk op inhoudelijke gronden alsnog tot een heroverweging komt die weer in lijn is met het bestuursakkoord. Dan moet men wel de boeren gaan uitleggen dat er in 2017, mede door onze SP-gedeputeerde Johan van den Hout, geen historische fout is gemaakt, maar met een vooruitziende blik een moeilijk maar uiterst verstandig besluit is genomen.

Maar hoe het ook loopt, ondertussen is er ook heel andere schade aangebracht. Het meest verontrustende aan deze beroerde handelswijze is namelijk het gevolg: de ondermijning van het vertrouwen in de politiek. Deze “zwabber-politiek” lijkt vooral het wantrouwen en cynisme aan te wakkeren. Het schaad daarmee de provincie ook in algemene zin. Want het mag nimmer zo zijn dat besluitvorming onder invloed van persoonlijke bedreigingen plaatsvindt. In die zin adviseer ik het CDA met haastige spoed om woord en daad weer op een lijn te brengen, niet langer van twee walletjes te eten en gewoon hom of kuit te kiezen. Daar is werkelijk iedereen bij gebaad.