Noord-Brabant

Bijna Kerst weer. Hoe vaak zullen we “Feed the World” voorbij horen komen van Band Aid? Het lied van Bob Geldofs liefdadigheidsproject riep in 1984 op om de wereld te voeden en dat was logisch: De beelden van stervende Ethiopische kindjes schokten ons allen. Blijkbaar waren we met al onze westerse overvloed van geld, kennis, macht en overproductie collectief niet in staat om hongersnoden te voorkomen in gebieden amper een paar uur vliegen van Europa. Niet in staat of niet bereid?

We kochten in 1984 massaal de Band Aid-song en spekten Geldofs actiekas. En tegelijk stemden we op politieke partijen die in Brussel vrijhandelsverdragen oplegden aan niet-westerse landen waar Europese bedrijven rijker van werden maar die Afrikaanse producenten kapot concurreerden. En kochten we in de supermarkt producten van Delmonte en Dole en Douwe Egberts en Nestlé en andere westerse multinationals die rijk werden van deze vrijhandelsverdragen. Waardoor we het Ethiopië en andere gebieden waar voortdurend hongersnood en oorlog was onmogelijk maakten om een eigen levensvatbare voedselproductie op te bouwen.

Voed de wereld. Het lijkt een open deur, een waarheid als een koe, de eerste voorwaarde voor de overleving van de mens. En dat is het ook. Maar waarom staan we dan nog steeds toe, 28 jaar na Band Aid, dat de voedselproductie in de wereld niet ten dienste staat van de overleving en van de gezondheid van de mens maar van particulier winstbejag voor aandeelhouders en CEO’s van voedselmultinationals en hun financiers? Waarom ontwikkelen kennisinstituten als de internationaal vermaarde Landbouwuniversiteit in Wageningen en de TU in Eindhoven enorm bruikbare kennis en technologieën die op kleine én grote schaal voedselproductie voor de hele wereld mogelijk maken maar implementeren we die kennis en technologie niet overal? In Ethiopië en de rest van de Sahel, en in al die andere gebieden waar mensen structureel niet genoeg te eten hebben? Niet omdat we het niet kunnen. Maar omdat we het niet wíllen. Omdat andere belangen vóór gaan. Belangen die altijd gaan over macht en geld. En nooit over menselijke behoeften.

Wanneer gaan we stemmen op politieke partijen die in Brussel een systeem bouwen om het winstbejag van de voedselmultinationals en van de financiële instituties aan banden te leggen? Een systeem dat de eerste levensbehoeften van de mens zo organiseert dat alle mensen fatsoenlijk te eten hebben zonder dat de voedselproductie ten koste gaat van het ecologisch evenwicht en van de leefomgeving. Dat kan namelijk best, en zelfs zonder private initiatieven van ondernemende mensen de nek om te draaien.

Wanneer dwingen we onze nationale en Europese volksvertegenwoordigingen de Wereldbank en het IMF de wacht aan te zeggen en de westerse vrijhandelsverdragen op te zeggen? En zich te onttrekken aan de lucratieve lobby van de grote voedsel- en agroconcerns? En zijn we bereid om behalve één keer in de zoveel jaar bij verkiezingen ook dagelijks te stemmen met onze portemonnee en met onze vork? Door bij supermarkten alleen die producten te kopen die fatsoenlijk tot stand zijn gekomen? Zonder schade aan het milieu en de leefomgeving, zonder dieren geweld aan te doen, zonder boeren onder te betalen? Zonder de ene regio op te zadelen met de schadelijke gevolgen van enorme overproductie en de andere regio uit te buiten door veel te eenzijdige monocultuur die de grond uitput?

Voed de wereld. Niet door een liefdadigheidsliedje van jankende beroemdheden te kopen of overbetaalde DJ’s te sponsoren die met een weekje lijnen in een glazen huis hun ego’s en hun marktwaarde oppoetsen. Maar door gezamenlijk met ons dagelijks eet, koop- en stemgedrag een systeem te organiseren dat overal ter wereld lokale voedselproductie mogelijk maakt die past bij de lokale behoeften en mogelijkheden. Voed de wereld. Voed de gemeenschap. Voed elkaar. Met eten, zelfredzaamheid en solidariteit.

Door: SP Statenlid Veerle Slegers