Noord-Brabant

(Dit artikel stond eerder gedeeltelijk in het Brabants Dagblad)
Reizen is avontuur en dat avontuur is tegenwoordig voor iedereen weggelegd. Moest je vroeger dure vliegtickets kopen, inentingen halen en visa aanvragen, tegenwoordig kun je voor het luttele bedrag van twee vijftig, drie euro op een avontuurlijke busreis in ons eigen Brabant.

Zo heb ik de afgelopen weken al heel wat avonturen beleefd. Toen met die sneeuw bijvoorbeeld. Ik kwam binnen in een overvolle bus en ineens stond iedereen voor me op. Ik zitten dus. Er viel wel wat water in mijn nek, maar ik heb gewoon mijn paraplu opgestoken. Toegegeven, ik heb liever dat de chauffeur zijn handen aan het stuur houdt, ook als hij een plens roestbruin water in zijn gezicht krijgt. Dat hoort bij het vak, toch? En de chauffeurs doen echt hun best voor de mensen. Als het benauwd is in de bus, dan laten ze soms de deur wijd openstaan, maar soms houden ze hem zo stevig gesloten dat de mensen er zeker niet uit kunnen vallen.
Dat doet me toch zo denken aan die bussen in Afrika, waar mensen hun mand met kippen gewoon op de gaten zetten. Hun medepassagiers struikelen dan wel over de kippen, maar ze zakken in ieder geval niet door de vloer.

En dan die chauffeur die door zijn remmen ging. Bibberend en wit tot in zijn tanden zat hij achter het stuur, maar hij was wel apetrots dat hij het kon navertellen. Een avontuur om nooit te vergeten. In Griekenland heb ik het meegemaakt dat chauffeurs de motor afzetten als ze een helling afgaan, om brandstof te sparen. En dan maar bidden dat hij op tijd weer aanslaat. Alle heiligen tot wie je maar kúnt bidden rijden daar trouwens mee in de bus. De creativiteit en het optimisme van die mensen rond de Middellandse Zee kan ik ook zo waarderen. Als je ergens naar toe wilt, dan moet je gewoon gaan. Gaat er iets mis met je voertuig, dan vind je altijd langs de weg wel een draadje of een touwtje om de boel weer aan elkaar te binden.

Zwaai trouwens ook eens naar die man in zijn rolstoel, die op de halte de bus staat na te kijken. Daar doe je die mensen zo’n plezier mee. Het is zo fijn voor hen om eens een keer wat vriendelijke gezichten te zien in plaats van alleen maar die geraniums.

Beschouw het als een avontuur dat de dienstregeling niet klopt en verheug je in het wonder van een gehaalde aansluiting. In Suriname ging je gewoon gezellig langs de kant van de weg zitten tot er weer eens een wild busje kwam en als dat toevallig jouw kant op ging en je kon er nog bij, dan stapte je in. Het geeft je de kans om mensen te ontmoeten. Zoals die mevrouw van tegen de tachtig met wie ik vorige week een uurtje heel gezellig op een koude, tochtige halte heb staan kletsen. Als de buurtbus gereden had op de tijd die stond aangekondigd, dan had ik die ontmoeting gemist. Het is wel jammer dat die mevrouw zelf het avontuur er niet van inzag, omdat ze ook nog eens twintig minuten terug moest lopen nu de bus niet meer op de markt stopt.

Je moet er zelf wat van maken. Als ervaren wereldreiziger ga ik niet meer op pad in Brabant zonder mijn picknickmand en mijn EHBO-doos. Zonder boek zul je me niet betrappen en ook mijn trouwe patiencekaarten vergezellen me overal. Ik overbrug de tijd wel tot de bus komt. Als hij komt.
En wat mij betreft: petje af voor de chauffeurs, die voor de veiligheid en het comfort van hun passagiers op de bres gaan staan. 

Mia van Boxtel, Statenlid voor de SP