Noord-Brabant

Kerken en voedselbanken blijken de instellingen te zijn die op dit moment het meest concreet en direct de ergste gevolgen van armoede opvangen. En zij verzuchten terecht dat het dweilen met de kraan open is, zolang het kabinet de asociale maatregelen door blijft drukken die er op de eerste plaats verantwoordelijk voor zijn dat zoveel mensen in dit rijke land in de armoede komen of blijven.

Een voorbeeld. Stel je hebt een goede baan en je wordt ziek. Zo ziek dat je het werk waarvoor je bent opgeleid of waar je door ervaring bent ingegroeid niet meer kunt doen, maar ook niet >duurzaam= (over misbruik van woorden gesproken) ziek genoeg voor de WAO of de WIA, zoals het straks gaat heten. Ook al constateert het UWV dat je nog best in staat bent om te werken, er is geen werkgever die je hebben wil. Er is immers keus te over aan gezonde mensen die zonder werk zitten. Je keldert dan al gauw naar bijstandsniveau en dat staat gelijk aan armoede.

Wij blijven dus pleiten voor acties richting het rijk, Zonder verandering van de wet- en regelgeving zullen er steeds meer mensen zijn die uit de boot vallen.

Het is al te belachelijk dat mensen voor een zeer minimale uitkering een absurd grote berg papierwerk moeten invullen. Hun inkomen staat echter in geen enkele verhouding tot alleen al het reclamebudget van nutsbedrijven als Essent. Zoals Loesje eens opmerkte: "Bouwfraude? Bij de sociale dienst zijn ze strenger".

Een schande is dat er ook in Brabant steeds meer kinderen zijn die opgroeien in armoede, zonder de garantie van één behoorlijke maaltijd per dag, om over de rest van de tekorten nog maar te zwijgen. Wat dit betekent voor hun ontwikkeling en hun vatbaarheid voor ziektes laat zich raden. In ieder geval is het regelrecht in strijd met de bepaling in het Verdrag voor de Rechten van het Kind dat ieder kind recht heeft op voldoende en gezond eten.

Collectief vraagafhankelijk vervoer

Het college doet nogal lyrisch over het ‘betaalbare en dekkende net van openbaar vervoer’. De werkelijkheid is dat het openbaar vervoer alleen maar wordt afgebroken. In hele delen van Brabant rijdt er gewoon geen bus meer en waar ze nog wel rijden gaan frequenties, haltes en routes nog steeds achteruit. (Zie bijvoorbeeld de recente actie van SP Eindhoven over behoud van haltes.) Met het Collectief Vraagafhankelijk Vervoer (CVV) ofwel de deeltaxi is op zich niets mis. Als je het af en toe nodig hebt, kan het een mooie aanvulling zijn, tenminste als je de vrije keuze hebt. Maar rolstoelgebonden gehandicapten die te arm zijn om hun eigen auto te rijden, hebben die keuze niet. Zij kunnen normaalgesproken ook niet met een gewone lijnbus reizen en zijn dus aangewezen op zo’n deeltaxi. En dan worden de beperkingen pas duidelijk. De belangrijkste beperking is dat er maar in vijf zones gereisd mag worden. Stel dat je hele familie twee zones buiten jouw vijf-zonegebied woont, dan reis je de afstand over vijf zones met het ov-tarief (43 cent volgens blauwe strippenkaart, ook als je 65+ bent) en de laatste twee zones mag je het gewone taxitarief betalen. Dan wordt het wel heel moeilijk wordt om buiten je rondje rond de kerk te komen en ligt de vereenzaming op de loer. Onze motie om in ieder geval tot uitbreiding van het reisgebied voor gehandicapten te komen, is door het college overgenomen. Nu de uitvoering nog.

Tenslotte hebben we de motie van het CDA met betrekking tot het instellen van een armoedefonds gesteund. We hebben daarbij wel opgemerkt dat het jammer is dat zo’n fonds niet echt een structurele oplossing biedt voor het armoedeprobleem. Ook zou het kunnen leiden tot grotere verschillen tussen armen onderling, omdat het er maar van afhangt of de gemeente waar je woont een meer of minder actief armoedebeleid voert en de gelden uit het fonds weet te benutten. Tenslotte mag het ook geen doekje voor het bloeden worden en zullen acties richting Den Haag tegen het wat ons betreft onmenselijke beleid nodig blijven.

Mia van Boxtel